Langstraatspoorlijn - Halve Zolenpad [Raamsdonk - Drunen]

De Langstraatspoorlijn, in de volksmond ook wel Halve Zolenlijn genoemd, was een spoorlijn van Lage Zwaluwe via Waalwijk naar 's-Hertogenbosch. De bijnaam Halve Zolenlijn refereert aan de schoenenindustrie en is natuurlijk ironisch bedoeld voor de inwoners van deze streek.

(...)

De spoorlijn werd geopend tussen 1886 en 1890 en was volledig gefinancierd met de opbrengsten uit Indië. Met deze spoorverbinding werd voornamelijk leer en aanverwante artikelen van en naar de Langstraat vervoerd. Lage Zwaluwe fungeerde als overlaadpunt voor scheepvaart naar Rotterdam. Tegenwoordig is alleen nog een deel vanuit Lage Zwaluwe naar Oosterhout als goederenspoorlijn in gebruik. Op het talud tussen Raamsdonksveer en 's-Hertogenbosch ligt thans een fietspad, het Halve Zolenpad genaamd.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Spoorlijn_Lage_Zwaluwe_-_'s-Hertogenbosch

Verdere informatie met veel beeldmateriaal:
http://www.martijnvanvulpen.nl/web/index.php/spoorzoeken/trajecten/325-de-halve-zolenlijn
http://www.xerbutri.nl/verdwenen/info.php?geef=L181&lang=107
http://forum.3rail.nl/index.php?topic=36318.0

https://velo-ravel.forumactif.org/t1156-brabant-septentrional

Er stond die dag een flinke zuidwestenwind. Gelukkig bood de dijk langs het Zuiderafwateringskanaal me enige bescherming. Eens de polder in, richting Raamsdonk, was het duwen geblazen. Inspanningen zijn nooit tevergeefs: de open polder gaf me breed zicht op de Sint-Lambertuskerk. Naarmate ik dichter kwam, ontvouwde zich de schoonheid van dit bouwwerk in romaanse stijl.



Daarna ging het langs het fietstunneltje onder de A59 om bij de dorpskern van Raamsdonk uit te komen. In de schaduw van de ronduit monumentale Sint-Bavokerk ligt het begin van het Halve Zolenpad. Net voor me draaiden drie jonge kerels het pad op. Gedurende heel mijn tocht zou ik nog veel mensen op dit pad zien rijden. Van allerlei slag en van allerlei leeftijden. Nederland, fietsland. Het werd nog maar eens bevestigd.



Ook de omvorming van deze voormalige spoorwegbedding gebeurde naar hoogstaande Nederlandse normen. Uitgevoerd in feilloos rood of zwart asfalt, breed met in het midden meestal een stippellijn, vlakke en beveiligde overgangen op kruispunten, over heel de lengte verlicht en met talloze aansluitingen naar wijken en andere fietspaden.



Eens de dorpskern van Raamsdonk voorbij, rijd je door de open vlakte van dit waterrijk gebied. Algauw fiets je over het afwateringskanaal, terwijl je links en rechts je wel altijd eens een sloot of waterplas ziet. Het fietst goed door: recht op recht, terwijl ik in de juiste windrichting ga.



Bij Waspik wordt de open vlakte aan een kant wat door bebouwing gebroken. Flink wat futuristisch aandoende woningen trouwens... Ook weer bij het water gebouwd. Leuk is ook te zien dat heel wat wachtershuisjes de tand des tijds hebben overleefd, terwijl er voor het overige eigenlijk nog maar weing overblijft van de lijn zelf. Wel ligt er bij Kaatsheuvel nog een stel sporen en is een deel van de verhoging van het perron nog steeds te zien. Bijkomende infopanelen maken ons wegwijs in het verleden.



Ruizend geluid van doorgaand verkeer laat je vermoeden dat een drukke weg niet veraf. En dat blijkt met de N261 inderdaad het geval te zijn. Gelukkig word je als fietser lang een ruime fietstunnel onder die drukke weg geleid. Eens uit de fietstunnel laat je ook het landelijke van het Halve Zolenpad achter je. Nu ga je door de dichte bebouwing van de stad Waalwijk, alhoewel dat eigenlijk best wel meevalt.



Al snel krijg je eerst het Halve Zolenpark dat met zijn vele, aantrekkelijke brugjes wel heel uitnodigend lijkt. Jammer genoeg ontbreekt me de tijd. Ik fiets dus door. Na het park ligt de plek waar eens het station van Waalwijk moet hebben gestaan. Ogenschijnlijk is er niets van overgebleven. Afgebroken in een tijd waarin men niet onmiddellijk echt wakker lag van de erfenis uit het verleden. Nog maar vrij recent heeft men die plek wat heringericht met enkele knipoogjes naar het verleden: een perronklok, een stenen walletje dat ongetwijfeld naar het perron van weleer moet verwijzen en ten slotte een speels beeldje van een wuivende moeder en kind.



Na de voormalige stationssite fiets je door een langgerekte corridor van gras, bomen en struiken. Nu hebben de bomen natuurlijk hun dracht verloren, maar in de zomer moet het met al dat groen wel een heel andere sfeer geven. Ik moet hier nog eens terugkomen, denk ik dan... Aangenaam is ook dat in Waalwijk de kruisingen beveiligd zijn met verkeerslichten. Leuk detail: links van de fietslichten geeft een oranje lichtkolom aan hoeveel de wachttijd nog bedraagt. Je hoeft echter nooit lang te wachten. De lichten zijn duidelijk ingesteld op een snelle doorstroming van het fietsverkeer. Dat moet eigenlijk wel, daar deze "groene as" echt wel heel druk gebruikt wordt.



Het duurt niet lang voor ik het Drongelens kanaal heb bereikt. De fietswegwijzers wijzen me rechts de weg naar Den Bosch, maar ik kan me toch niet weerhouden even over de langgerekte brug over het kanaal te wagen. Het pad stopt hier immers niet, maar loopt nog door tot in Drunen. In Drunen wer de spoorwegbedding omgevormd tot een openbare weg, maar gelukkig werd een degelijk vrijliggend fietspad naast de weg aangelegd.



Ik keer op de brug dus op mijn tellen terug om het jaagpad op te fietsen van het afwateringskanaal dat overtollig water uit 's-Hertogenbosch laat stromen. Tot aan de Hertogstad zal ik evenwel niet rijden. De dagen zijn in dit jaargetij immers iets te kort.


Meer beeldmateriaal in album:
https://plus.google.com/u/0/photos/108608268574531364588/albums/6095389575342337185